กว่าจะได้พบ

*วันอังคาร สมัครงานๆ



ไม่ได้มาเขียนนานมากสืบเนื่องจากย้ายหอแล้วไม่มีเน็ต

แต่วันนี้มะเอาโน้ตบุคมาทิ้งไว้ที่ห้อง เลยสบโอกาสพอดี



พยายามเข้าบลอกอยู่นานมาก เพราะจำรหัสผ่านผิด ตึ่งโป๊ะ!



หลายวันที่ผ่านมามีเรื่องเล่าเพียบเลย จนไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี

เอาเป็นว่า เริ่มจากวันเสาร์ ไปหามะที่สระบุรี ไปคุยกับแม่มะ

เรื่องที่มีบุคคลลึกลับโทรไปหาแม่มะ แล้วใส่ร้ายเรากับเจี๊ยบ

ตอนแรกว่าจะบุกไปเคลียร์กับคนๆนั้น แต่แม่เปลี่ยนใจ

บอกว่าไม่ต้องไปยุ่งกับมัน แล้วก็ให้มะเปลี่ยนเบอร์ เมล ไฮไฟว์



สรุปคือ แม่เหมือนจะเชื่อทางเรามากกว่าทางนั้น แต่ก็ไม่ไว้ใจเหมือนเดิมแล้ว

เพราะประเด็นที่ว่า มะคบกับเจี๊ยบแบบแฟน คงทำให้แม่ไม่ไว้ใจ

แต่ก็แปลกที่เค้าไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย ทั้งๆที่ทางโน้นชูประเด็นนี้เป็นหลัก



อืม ยังไงก็แล้วแต่ เรากับเจี๊ยบก็เคลียร์ตัวเองไปแล้ว

พูดความจริงทุกเรื่อง เพราะเราไม่ได้พามะไปเสียคนแบบที่ฝ่ายโน้นพูด

จะมีเรื่องเดียวที่ไม่พูดคือเรื่องชอบผู้หญิง เพราะไม่รู้จะพูดยังไง



พอกลับจากสระบุรี ก็ไปข้าวสารต่อกับมุกข์ พีช ผึ้ง หนึ่ง

ไปกินพิซซ่าลันตา แล้วก็ไปบริคบาร์ต่อ กินเบียร์ไปสองขวดมั้ง

แต่ดูดบุหรี่เยอะมากน่าจะเป็นสิบตัว ช่างไม่เจียมสังขาร

เพราะก่อนไปก็เป็นหวัดลงคอ เสียงหาย พูดไม่มีเสียงเลย



เข้าบริคครั้งแรก ก็สนุกดีนะ แต่คนเยอะสัดๆอะ แทบไม่มีที่เต้น

แถมไปเต้นกันตรงหน้าห้องน้ำ ร้อนมากๆ เหงื่อท่วมตัวกันเลยทีเดียว



นั่งแทกซี่กลับหอกับมุกข์ นอนคุยกันจนถึงเช้า แล้วก็หลับไป

ตื่นมาอีกทีตอนสิบเอ็ดโมง แม่โทรมาบอกจะเอาของมาให้

เลยต้องรีบอาบน้ำออกไปคาร์ฟูร์ กินข้าวเสด แม่ก็มา

แล้วมุกข์ก็กลับบ้าน ส่วนเราก็กลับไปที่ห้อง นอนอ่านหนังสือ



วันอาทิตย์ไม่ได้ทำไรเลยทั้งวัน นอกจากอ่านหนังสือ



ส่วนเมื่อวานวันจันทร์ ตื่นเที่ยง เพราะฝนตกตั้งแต่เช้า เลยนอนสบาย

ว่าจะไปสมัครงาน แต่ฝนมันไม่หยุดสักที สุดท้ายก็ไม่ได้ไป

แต่ตากฝนไปร้านหนังสือที่คาฟูร์แทน เหลือเงินอยู่สองร้อยกว่าบาท

ว่าจะไม่ซื้อเพราะต้องเก็บไว้ใช้ถึงวันพฤหัส

แต่แล้วก็อดไม่ได้ ซื้อ a chance of sunshine มาเล่มนึง

เพราะเห็นมันมีเล่มเดียวในร้าน แล้วก็ไม่ค่อยเห็นวางขายที่ร้านไหน

สรุป เหลือเงินอยู่ยี่สิบบาท เลยต้องบากหน้าโทรไปขอเงินแม่

พอซื้อเสร็จก็กลับมาอ่าน ภาพสวยมาก เรื่องก็ดี เคยดูหนังมาก่อน

แต่พอมาอ่านหนังสือ รู้สึกว่ามันได้อารมณ์แตกต่างกันค่อนข้างมาก



ว่าแล้วก็อยากหาหนังมาดูอีกสักรอบจัง :)



มาถึงเรื่องวันนี้ เมื่อคืนอ่านหนังสือของMartin Pageจนจบ

เพราะพรุ่งนี้ต้องเอาไปคืนที่หอกลาง เลยนอนตอนตีสอง

ฝนตกตลอดทั้งคืนเลย ตื่นอีกทีตอนเก้าโมงเพราะมะโทรมา



มะมาที่หอ ซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างมาฝาก

แล้วก็เอาโน้ตบุคมาทิ้งไว้ให้เล่น

แล้วก็บอกข่าวร้ายเรื่องโดนรีไทร์

ไม่รู้จะปลอบใจเพื่อนยังไง เพราะเรื่องนี้ก็เคยคุยกันแล้ว

แต่ไม่คิดว่าจะไทร์จริงๆ

สงสารเพื่อน ดูเหมือนไม่เครียด แต่จริงๆแล้วคงเครียดมาก

ไหนจะต้องบอกแม่กับพ่ออีก ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง



เห้อ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนจริงๆนะ อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ



อืม หลังจากคุยกันที่ห้อง มะต้องกลับบ้าน เราก็ต้องออกไปสมัครงาน

นั่งรถไปเดอะมอลล์ ไปส่งมะที่วินรถตู้ แล้วเราก็ไปที่แฟมิลี่มาร์ท

ไปถามเรื่องสมัครงาน ต้องมีคนค้ำประกันด้วย เลยยังสมัครไม่ได้

ต้องเอาใบสมัครกลับมาให้คนค้ำเซ็นต์ก่อน ซึ่งถ้าให้แม่ค้ำ

ก็ต้องรอแม่กลับมาจากหาดใหญ่ แต่ถ้าให้เจี๊ยบค้ำก็สมัครได้เลย



ต้องดูอีกทีนึงล่ะนะ



หลังจากเอาใบสมัครมา ก็แวะไปไอทีเซ็นเตอร์ ไปดูโน้ตบุค
ก่อนขึ้น เจอบู้ทขายหนังสือราคาลดกระหน่ำ
เลยได้สารกระตุ้น หน้าปกวรรณสิงห์กับจีน มหาสมุทรมาสองเล่ม
เล่มละสิบห้าบาท จากราคาปก แปดสิบ เหอๆ ถูกโคด ไม่รุทำไม

เออ แล้วก็ขึ้นไปดูโน้ตบุคชั้นสอง มีของเอเซอร์ กับ คอมแพค
ราคาสูสีกันมาก สเปคก็ไม่ต่างกันมาก เลยยังไม่รุจะเอายี่ห้อไหนดี
คาดว่าคอมแพคได้เปรียบ เพราะสีดำล้วน แถมถูกกว่า ฮ่าๆ

แต่ยังไงก็ต้องรอเดือนมีนาโน่นแน่ะ กว่าแม่จะได้เงิน
ตอนนี้ก็ใช้ของชาวบ้านเค้าไปก่อนละกัน --"

สรุปวันนี้ก็ค่อยหายเบื่อหน่อย มีเน็ตเล่น ถึงจะไม่กี่วันก็ยังดี
พอได้อัปบลอก ดูโน่นนั่น ตามประสาคนว่างงานT_T

อยากได้งานแล้วว้อย งานอะไรก็ได้ ที่ทำให้กูมีเงินจ่ายค่าหอ
ที่สำคัญ ถ้าเป็นกะดึกได้ยิ่งดี กลางวันจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น

เอาเถอะ ได้งานอะไรเดี๋ยวก็รู้ วันนี้เขียนพอละ
เดี๋ยวไปดูหนังห้องเจี๊ยบดีกว่า พรุ่งนี้ต้องเอาแผ่นไปคืนนกเล็กแล้ว

เออ ลืมเล่าเรื่องจดหมาย เมื่อคืนนั่งเขียนจดหมายถึงนกเล็กตอนเที่ยงคืน
กว่าเสร็จก็ชั่วโมงนึงพอดี แค่สี่แผ่นไม่รู้ทำไมมันนานนัก แถมเป็นจดหมาย
ที่จะไม่ได้ถูกส่งอีกตะหาก ถ้าโชคดี วันนึงก็อาจจะได้ส่งน่ะนะ
แต่ตอนนี้ได้แต่เก็บเอาไว้ ทำได้แค่เขียนถึงเท่านั้นเองล่ะ

อืม แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เขียนนะ ถ้าไม่ได้เขียนคงอึดอัดแย่อะ

พูดถึงนกเล็กแล้วนึกถึงบุ๋ม โทรมาด้วยแหละวันนี้
ถามว่าทำไมไม่ออนเอ็ม หายไปหลายวันเลย
ก็คุยกันนิดหน่อยแล้วบุ๋มก็ไปเรียน
แต่คนที่ไม่ได้คุยเลยก็คือนกเล็ก หายเงียบไปทั้งเราและนกเล็ก

สงสัยว่าจะลืมกันซะแล้วมั้ง ทั้งสองฝ่าย รึเปล่าหว่า?
บางทีก็รุสึกว่าอยากลืมเหมือนกันนะ ไม่รู้ทำไม
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หรอกว่ะ ยังไงก็คิดถึงอยู่ดี

เห้อ บ่นเพ้อไรเนี่ยกู ไปจริงๆละ หวัดดี :p