ยังรัก

สวัสดี

เช้าวันนี้ เราจะทำงานที่ร้านหนังครบหนึ่งอาทิตย์พอดี
หกวันที่ผ่านมาเหนื่อยมาก ปวดหลัง ปวดขา
กลับมาบ้านก็ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
บางทีก็คิดว่า นี่เราจะทำให้ตัวเองลำบากทำไม
ถ้าอยู่ที่บ้าน ป่านนี้ก็ได้อ่านหนังสือ อย่างที่ต้องการ
มีเวลาไปเที่ยว มีเวลาไปดูหนัง ไปซ้อมดนตรี

แต่ใครจะรู้ บางทีการอยู่บ้าน
อาจไม่สบายใจเหมือนกับที่อยู่คนเดียวตอนนี้ก็ได้
เพียงแต่ อิสระและความสบายใจอาจต้องแลกมา
ด้วยความลำบากกาย และเราตัดสินใจแล้ว
ว่าเราต้องอดทนให้ได้ จนกว่าเราจะเรียนจบ

เราทำงาน จนไม่มีเวลาไปอ่านบลอก
อยากจะเขียนแต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะคิด
เลยปิดบลอกที่นั่นไปดีกว่า อีกอย่าง
การที่เราเข้าไปที่นั่น แล้วเห็นชื่อของใครบางคน
มันทำให้เราคิดถึงเค้าขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่อยากคิด

เราคิดถึงเค้า และ เราก็ร้องไห้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่เราคิดว่า
เราลืมเค้าไปได้มากแล้ว
แต่ที่จริง เค้ายังอยู่ในใจเรา ไม่ได้หายไปไหน
เราได้แต่หวังว่า เค้าจะค่อยๆจางไปจากใจเรา

เราไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้
แต่เค้าเลือกที่จะไม่คุยกับเรา
เราเองก็คงต้องทำใจยอมรับให้ได้
แม้ว่าเราจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม

แม้แต่ความเป็นเพื่อน ก็ให้ไม่ได้
เราเสียดาย เสียใจ กับเรื่องดีๆที่ผ่านมา

เราคิดถึงเค้า เราอยากรู้ว่าเค้าเป็นไงบ้าง
สบายดีรึเปล่า แต่เราก็ไม่กล้าพอที่จะทำอะไร

เราได้แต่พยายามทำงานให้หนัก เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงเค้า

เรายังรักอยู่ และไม่รู้ว่าจะรักถึงเมื่อไหร่

เราขอโทด ที่เรารัก

ง่วงมาก เราคงต้องไปนอนแล้ว
คงอีกนาน กว่าเราจะมาเขียนใหม่

วันนี้เราแค่อยากบอกว่า เรายังรักและคิดถึงคนๆนึง
และชีวิตเราตอนนี้มันหมดไปกับงานที่ร้านหนัง

สวัสดี