ขีดจำกัด

เมื่อคืนนอนตีสอง อ่านแกะรอยแกะดาวแต่ไม่จบ
ตื่นมาอีกทีตอนกี่โมงไม่รู้ ได้ยินเสียงแม่ลุกไปแต่งตัว
ทำกับข้าว แล้วบอกว่าจะพายายไปหาหมอ

พอตื่นแล้วก็เลยนอนอ่านแกะรอยแกะดาวต่อ
หลับๆตื่นๆอยู่บนเตียงแม่นั่นแหละ
วันนี้ไม่อยากลุกจากที่นอนเลย
รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย เจ็บคอแปลกๆ
จะว่าเพราะสูบบุหรี่วันก่อนก็ไม่น่าเกี่ยว
มันเหมือนอาการเริ่มแรกของไข้หวัดมากกว่า

อืม ก็นอนอ่านแล้วก็หลับไป จนแม่กับยายกลับมาบ้าน
เราลงมากินขนมปังกับน้ำผลไม้ แล้วขึ้นไปอ่านต่อ
แล้วก็หลับยาวจนบ่ายสอง ตื่นอีกทีเพราะเสียงคนทะเลาะกัน

พี่เราขึ้นมาที่ห้อง มาเอาของไรซักอย่าง แล้วก็ลงไป
ได้ยินเสียงแม่ด่าพี่ดังลั่น แล้วก็ด่าน้าด้วย
เราไม่อยากลงไป ก็เลยนอนอยู่ข้างบน จนเสียงเงียบไป
แต่สักพักน้าเราก็มาที่บ้าน มาร้องไห้กับแม่เรา
แล้วก็ได้ยินเสียงแม่เราด่าคนโน้นคนนี้ สลับกับเสียงน้า เสียงยาย

เราปวดหัว อยากหายตัวไปจากบ้านนั้น
แทบทนรอไม่ไหวที่จะออกจากบ้านนี้แล้ว

เบื่อที่ต้องมาได้ยินเสียงอาละวาดของคน เสียงทะเลาะ
เราอยากอยู่แบบเงียบๆเหมือนเดิมที่เคยเป็นมา
ถึงจะเหงาบ้างในบางครั้ง แต่ก็ยังดีกว่าต้องทนอยู่แบบนี้

หลังจากเสียงต่างๆเงียบหายไป เราลงมาข้างล่าง
มากินข้าว แล้วก็อ่านแกะรอยแกะดาวต่อ
แล้วสักพักก็มีญาติมาที่บ้าน เป็นญาติห่างๆ
มาพร้อมกับเสียงพูดคุยดังลั่น วุ่นวายอีกแล้ว

เราทนอ่านอยู่ข้่างล่างได้แค่สักพักก็ไม่ไหว
ต้องขึ้นไปอ่านต่อข้างบนจนจบเล่ม

เราเบื่อเหลือเกิน เบื่อคน เบื่อความวุ่นวาย
เบื่อการทะเลาะ เบื่อความโมโหร้าย

เราอยากไปให้ไกลจากสิ่งเหล่านี้

อีกสองวันเท่านั้น เราจะเป็นอิสระแล้ว
เราจะได้อยู่คนเดียวเหมือนเคย
จะไม่ต้องทนกับสิ่งพวกนี้อีก

วันนี้เราแทบไม่ทำอะไรเลยนอกจากอ่านหนังสือ กิน และนอน
เปิดคอมทิ้งไว้ แต่ก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร ไม่ได้คุยกับใครเป็นพิเศษ

คิดถึงคนที่เคยคิดถึงเหมือนเดิม แต่ไม่มากนัก เพราะมีเรื่องอื่นเข้ามากวนใจ

ตอนดึกๆ เราเก็บหนังสือที่จะเอาไปหอใส่กระเป๋า
เอาเฉพาะที่สำคัญๆไป รวมทั้งซีดีเพลงกับหนัง
แล้วก็ของต่างๆที่ได้มาจากนกเล็ก

นอกนั้นยังไม่ได้เก็บ และยังไม่รู้ว่าจะมีอะไรบ้าง
เราแทบรอไม่ไหวแล้ว อยากไปจากที่นี่ใจจะขาด

การอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้ จะทำให้เราบ้าตาย
หรือไม่ก็อาจทำให้เราฆ่าตัวตายได้ง่ายๆ
เราแค่ต้องการพื้นที่ส่วนตัวของเราจริงๆ

ไม่อยากพบเจอผู้คนใดๆ
เราอยากอยู่โดดเดี่ยวได้มากเท่าที่เราต้องการ
และเลือกที่จะอยู่ร่วมกับคนที่เราต้องการได้

เราขอแค่นี้เอง มากไปรึเปล่า

เราเหนื่อย เบื่อ

ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย
ถ่ายรูปออกมาแต่ละใบมันบ่งบอกออกมาทั้งทางสีหน้าและแววตา
เราสงสารคนรอบข้างเรา ที่เห็นเราทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่พวกเขา
ทั้งๆที่เราไม่ได้ตั้งใจ แต่เราไม่สามารถปั้นหน้าให้เป็นปกติได้

เราไม่สามารถพูดคุยกับใครได้ในตอนนี้
เบื่อไปหมด ไม่อยากปริปากพูดเอ่ยคำใดๆ
เราอยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักใหญ่ๆ

หวังว่าเราจะหายจากอาการแบบนี้ในไม่ช้า

ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนจะไม่สบาย
เจ็บคอ ท้องเสียด้วย
หรือเราจะเครียดมากไป

เราควรไปนอนแล้ว ก่อนที่จะแย่กว่านี้
พรุ่งนี้คงเป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันนึงของเรา
แล้วเราจะมาเขียนเล่าวันอันน่าเบื่อหน่ายอีกวันนึง

ไปล่ะ